Klik bovenaan bij AANBOD op een van de items om je plek te vinden.
De start van 2024 verliep eerst stil en voorzichtig.
En dan, eind februari kwam met storm Louis ook storm in mijn gezin.
Mijn man Bart werd getroffen door een vliegende plank op weg met de fiets naar het station.
Wat een klap was dat. Bijna liet Bart het leven, maar wij hielden allemaal samen, met oneindig veel warmte en liefde Barts levensdraad vast.
Er werd een onzichtbaar web geweven, iedereen hield een touw zachtjes en tegelijk stevig vast onder Bart.
Al die levensdraden kwamen samen en versterkten mekaar. Hadden mekaar ook nodig om vertrouwen te creëren.
Vertrouwen in de kracht van ons lichaam om te helen.
Wat een avontuur.
Nu is het eind april, en vandaag stormt het weer. Met windstoten tot 80 km per uur.
Bart nam de fiets, voorzichtig, met dochter Fine, naar de bakker om een aardbeientaart.
Dit schreef ik in april.
Het is nu eind augustus. Bart betert en betert, dat is het beste van wat we mochten hopen na dergelijk ongeval.
Maar wat een avontuur was dat. Ik vond geen andere weg dan die naar binnen, terug naar de bron, mijn bron.
Ik zocht hulp en ondersteuning fysiek en inzichtelijk. Ik kan mijn proces het beste vergelijken met de zee. Golven blijven komen. Soms kan ik erin meegaan, voel ik me zelfs gedragen en open, maar meer nog kwam ik in overspoelende gevoelens van verdriet, kwaadheid en verwarring. Ik had het idee dat ik veel moest ver - dragen.
Tijdens leef je lijf vond ik een manier om in de dans tot inzicht te komen van wat ik beleef. Dat sterkt me, het maakt me ook nieuwsgierig naar meer. Wat vertelt mijn dans mij? In welke context kan ik mijn dansstem verstaan, horen, bevragen?
Dat wil ik deze herfst verder onderzoeken.
Toevallig was ik een opleiding familieopstellingen begonnen. Daar kom ik nu vragen tegen die ik nog niet beantwoord voel. En dat maakt me ook nieuwsgierig. Wat is mijn plaats als de andere plots van de ene dag op de andere veranderd is?
En naast die nieuwsgierigheid kies ik voor veel rust tussen de bedrijven door. De individuele sessies kunnen, maar niet op elke dag van de week.
In september trek ik met Bart naar de bergen voor een tiendaagse.
Ik voel een stuwende kracht naar mezelf, en hoe heerlijk kan het zijn als je merkt dat dat je naar je eigen werk terugbrengt.
Met zoveel zin. Oef.
Eind september,
Dit jaar heb ik veel te vertellen over mijn innerlijke wereld, die zo op zijn kop stond, staat.
Ik ben met Bart niet tot in de bergen geraakt, wel naar Nederland, waar we met de omgebouwde bus van onze zoon vrienden opzochten uit onze studententijd. Het was heerlijk in hun gezelschap waar we gewoon onszelf mochten zijn, zij spiegelden ons, zoals we vroeger waren. Dat waren we echt even vergeten. Ze tipten een prachtige plek midden in de natuur waar we met onze camper op adem konden komen. Zo had ik een gesprek met de eekhoorn, de volle maan, het vuurtje en een uil. We wandelden hele dagen en hadden lange gesprekken over wat er gebeurd was, hoe het anders had kunnen zijn, schreeuwden onze emoties eruit, en kwamen tot leven. 's Ochtends vertelden we elkaar verhalen van Toon Tellegen.
Leve het leven.
Welkom,
hoe langer hoe meer
Suzanne
De start van 2024 verliep eerst stil en voorzichtig.
En dan, eind februari kwam met storm Louis ook storm in mijn gezin.
Mijn man Bart werd getroffen door een vliegende plank op weg met de fiets naar het station.
Wat een klap was dat. Bijna liet Bart het leven, maar wij hielden allemaal samen, met oneindig veel warmte en liefde Barts levensdraad vast.
Er werd een onzichtbaar web geweven, iedereen hield een touw zachtjes en tegelijk stevig vast onder Bart.
Al die levensdraden kwamen samen en versterkten mekaar. Hadden mekaar ook nodig om vertrouwen te creëren.
Vertrouwen in de kracht van ons lichaam om te helen.
Wat een avontuur.
Nu is het eind april, en vandaag stormt het weer. Met windstoten tot 80 km per uur.
Bart nam de fiets, voorzichtig, met dochter Fine, naar de bakker om een aardbeientaart.
Dit schreef ik in april.
Het is nu eind augustus. Bart betert en betert, dat is het beste van wat we mochten hopen na dergelijk ongeval.
Maar wat een avontuur was dat. Ik vond geen andere weg dan die naar binnen, terug naar de bron, mijn bron.
Ik zocht hulp en ondersteuning fysiek en inzichtelijk. Ik kan mijn proces het beste vergelijken met de zee. Golven blijven komen. Soms kan ik erin meegaan, voel ik me zelfs gedragen en open, maar meer nog kwam ik in overspoelende gevoelens van verdriet, kwaadheid en verwarring. Ik had het idee dat ik veel moest ver - dragen.
Tijdens leef je lijf vond ik een manier om in de dans tot inzicht te komen van wat ik beleef. Dat sterkt me, het maakt me ook nieuwsgierig naar meer. Wat vertelt mijn dans mij? In welke context kan ik mijn dansstem verstaan, horen, bevragen?
Dat wil ik deze herfst verder onderzoeken.
Toevallig was ik een opleiding familieopstellingen begonnen. Daar kom ik nu vragen tegen die ik nog niet beantwoord voel. En dat maakt me ook nieuwsgierig. Wat is mijn plaats als de andere plots van de ene dag op de andere veranderd is?
En naast die nieuwsgierigheid kies ik voor veel rust tussen de bedrijven door. De individuele sessies kunnen, maar niet op elke dag van de week.
In september trek ik met Bart naar de bergen voor een tiendaagse.
Ik voel een stuwende kracht naar mezelf, en hoe heerlijk kan het zijn als je merkt dat dat je naar je eigen werk terugbrengt.
Met zoveel zin. Oef.
Eind september,
Dit jaar heb ik veel te vertellen over mijn innerlijke wereld, die zo op zijn kop stond, staat.
Ik ben met Bart niet tot in de bergen geraakt, wel naar Nederland, waar we met de omgebouwde bus van onze zoon vrienden opzochten uit onze studententijd. Het was heerlijk in hun gezelschap waar we gewoon onszelf mochten zijn, zij spiegelden ons, zoals we vroeger waren. Dat waren we echt even vergeten. Ze tipten een prachtige plek midden in de natuur waar we met onze camper op adem konden komen. Zo had ik een gesprek met de eekhoorn, de volle maan, het vuurtje en een uil. We wandelden hele dagen en hadden lange gesprekken over wat er gebeurd was, hoe het anders had kunnen zijn, schreeuwden onze emoties eruit, en kwamen tot leven. 's Ochtends vertelden we elkaar verhalen van Toon Tellegen.
Leve het leven.
Welkom,
hoe langer hoe meer
Suzanne
|
Ondertussen zijn we met De Danserij mee aan het bouwen aan mARTa,
de nieuwe plek in Mechelen die mensen wil verbinden in de podiumkunsten. Openingsweekend: 20, 21 en 22 september 2024 Adegemstraat, Mechelen |