
Wat is tien jaar?
In 2011 startte ik mijn zelfstandige activiteit met mijn danswerk. Tot dan toe werkte ik in opdracht.
En meer terug in de tijd had ik een eigen VZW, IRMA Vandenbroucke!
IRMA is de naam van mijn grootmoeder langs moederskant. Meme zegden wij.
En ik zag haar als een koningin, in haar zetel. Ja, in haar zetel. Zo'n mooie éénpersoonszetel in de hoek van de kamer, van de mooie kamer.
In het Van Dale woordenboek staat:
ze·tel (de; m; meervoud: zetels)1zitplaats, stoel, troon: (sport) in een zetel zitten er zeer goed voorstaan (zonder daarvoor iets te hoeven doen)2(m.n. politiek) plaats in een vertegenwoordigend of besturend lichaam: parlementszetel3verblijf, plaats van vestiging4(België) fauteuil, luie stoel
ze·te·len (zetelde, heeft gezeteld)1gezeten zijn2gevestigd zijn: de regering van Nederland zetelt in Den Haag
Laat me zeggen dat het voor mij als kind meer op een troon leek. En op de troon zat mijn Meme, als een koningin.
Ze zegde niet veel, maar steunde me altijd in mijn creatieve zelf. In stille aandacht bekeek ze mijn werk en knikte.
Ze richtte zich tot mijn moeder en zei dan: "Ze heeft talent.". Meer heb je niet nodig.
Dank je meme, om in mij te geloven, toen ik nog niet kon schrijven.
IRMA Vandenbroucke! was het voertuig waarmee ik dansvoorstellingen creëerde. Ik kocht toen ook een tweedehands witte Renault zonder achterbank. Ik toerde ermee door Vlaanderen en Nederland. Intussen kreeg ik twee prachtzonen. Die prachtzonen vroegen mijn aandacht en ik richtte voor hen een school op. Villa Zonnebloem. IRMA ging samen met mijn Renault op stal. De fijne samenwerking met Rut De Geeter en Kwint Manshoven ging mee die stal in. Ik blijf er dankbaar voor. Ik wist even niet meer hoe de dans in mijn leven kon blijven.
Het is in de lente van 2011 in de kruidtuin van Mechelen dat Marijke Van Esbroeck me vroeg om terug te starten met hedendaagse danslessen. Mijn intussen derde kind, een dochter, was er toen tien. De kaap van het zorgen was genomen. Ja, Marijke, dank je om de vraag toen, goed getimed. We waren vertrokken. Ik begon zelf, op eigen initiatief, met de supporters achter mij.
Ik wist toen al dat ik ook lichaamswerk wilde uitbouwen, dat daar iets kostbaars in zat voor mij. In het begin werkte ik nog klein en zonder uithangbord.
Dat kwam er met de Danserij, dat uithangbord. In de lente van 2015.
Ik heb altijd een voorliefde gehad voor met de hand geschilderde uithangborden, minder met neonreclame.
Het mag subtiel zijn.
De naam koos ik samen met mijn jeugdvriendin Els Vanobberghen op reis met onze tienerdochters. Tijdens één van onze wandelingen door het sauerlandse heuvellandschap noemden we zoveel mogelijk mooie woorden, om de klank. Toen kwam eerst 'Spielerei', we waren in Duitstalig gebied. Mooi! Plezant woord ook. Danserij was niet ver meer zoeken.
We huppelden vrolijk verder en zagen overal elfen en eekhoorns. Content.
Dat was in het jaar 2015. Ik schilderde en koos een werkje als logo. Dat bleef ook op de website een tijdlang.
In 2017 maakte Katrijn Gonnissen het bestaande logo, uit dankbaarheid, omdat ze de dans zo apprecieerde. Dat was een echt cadeau voor mij.
Een logo alleen is nog geen Danserij, nog geen beweging, een genootschap. Dat is het geworden dankzij alle mooie samenwerkingen die ik heb mogen ervaren, alle deelnemers die trouw blijven.
Mijn dank gaat uit naar Pat Van Lantschoot voor De Dochters van Eva waarin ze mij meenam, naar Hilde Broeckhove die me de chi Kung microbe meegaf, naar Bernadette Gysels die me leert spreken in verbinding en de kracht van het woord nog meer verheldert, dank ook aan Jacob Vermeulen en Patricia Van Cutsem voor de zangavonturen en de verdieping die zingen brengt. Naar Alexandra Jacquet ook, voor de beeldende kant van bewegende lichamen, de poëzie ervan.
Al die tijd was Bart Callebaut, mijn levensgezel, erbij ernaast, errond. Hij steunt me door dik en dun en dat mag ik een wonder noemen.
Dank je Bart.
En dank ook aan mama, jij hebt me altijd gesteund in mijn creatieve zelf. In mijn dansen, in mijn creëren, in mijn zoeken.
Meer nog, je danste een heel eind mee, en nu nog. Ik vind dat ongelofelijk mooi en krachtig.
Dank je mama. Je hebt me vol vertrouwen op pad gestuurd.
Kon het anders dan met de steun van papa? Op wie ik misschien nog het meeste lijk. Ik geniet elke keer weer van de filosofie en de verwondering waarmee je kijkt maar de dingen. Dat is meteen de reden waarom je al die tijd al voor recycling gaat.
De beelden die je maakt zijn prachtig.