Tonen is iets intiems. Je eigen dans tonen is dat in kwadraat. Of heb ik het mis?
Kijken is inbreken. Kijken naar dans is dat in het kadraat.
Of heb ik het mis?
Kijken is ook een nood.
Stel, je bent in een grote ruimte, zonder daglicht, vol mooie beelden, vol mensen die naar al die mooie beelden kijken.
Je zoekt je kijkweg. Waar kijk ik eerst? En vervolgens? Wat is de ordening? Zal ik niks missen? Al zeker niet de clou.
En dan, plots, schreeuwt één plek, één spot in de ruimte om aandacht. Een vloer, niet langer wit, maar zwartgeblokt. Muziek, niet langer van ver, maar heersend. Beelden, niet stil, maar springlevend. De dans breakt de ruimte in.
Al die andere mensen buigen af naar die plek, en je volgt, zonder keuze. Op een oergevoel van nood, van schaarste.
Schaarste aan zicht. Je blijft zolang het duurt in dat gevoel van schaarste, "Ik zie HET niet!"
Help mij.
Maar er is geen helpen, iedereen heeft zijn plek veroverd en bewaakt die om te ZIEN.
Heel vreemd, zo'n gebeurtenis.
En dan volgt er een groep andere mensen, die zich gaan tonen. Die zich klaarmaakten om gezien te worden.
Dat vraagt wat van een mens. Dat is een proces in vertrouwen.
De angst jaagt ook die mensen de gordijnen in (die er niet zijn, het zijn lange repen dansvloer die omhoog getrokken werden zoals de poten in een theater).
Op dat moment kan er magie ontstaan, de magie van overvloed.
Dans vanuit overvloed, er is geen kijktekort, geen zichttekort. Deze dansers banen zich overal een weg door, tot bij elke mens in de ruimte. Naar die mensen die nog in de Help! modus zitten van daarnet, toen ze het net niet of net wel gemist hebben, de dancebattle.
De wetmatigheid van schaarste is gelukkig verbonden met die van de overvloed.
Je kan schaarste omkeren. En dat vraagt enkel een tikje magie.
Want zodra al die mensen de ruimte vertrouwen, geven ze ruimte om te dansen.
Dan komen er tussen al die mensen weer zichtlijnen. Lijnen die het geheel openbreken, waar de dans stroomt, waar rustig kan gekeken worden.
Kijken zonder inbreken.
Kijken zonder "Help!".
Kijken met iets helemaal anders, iets van nieuwsgierigheid. Da's ook een nood.
En die nood is gezond, houdt je op de been.
Gisteren waren mijn dansers de lichtwerkers van dienst, de zichtwerkers van dienst. Ze dansten.
Ze hadden vertrouwen in VEEL. Ze dansen "Kijk maar". Ze dansten "Je mag kijken". Ze dansten "Geniet".
En het publiek gaf gaandeweg weer ruimte.
Ademde weer vol overvloed.
Kijken is inbreken. Kijken naar dans is dat in het kadraat.
Of heb ik het mis?
Kijken is ook een nood.
Stel, je bent in een grote ruimte, zonder daglicht, vol mooie beelden, vol mensen die naar al die mooie beelden kijken.
Je zoekt je kijkweg. Waar kijk ik eerst? En vervolgens? Wat is de ordening? Zal ik niks missen? Al zeker niet de clou.
En dan, plots, schreeuwt één plek, één spot in de ruimte om aandacht. Een vloer, niet langer wit, maar zwartgeblokt. Muziek, niet langer van ver, maar heersend. Beelden, niet stil, maar springlevend. De dans breakt de ruimte in.
Al die andere mensen buigen af naar die plek, en je volgt, zonder keuze. Op een oergevoel van nood, van schaarste.
Schaarste aan zicht. Je blijft zolang het duurt in dat gevoel van schaarste, "Ik zie HET niet!"
Help mij.
Maar er is geen helpen, iedereen heeft zijn plek veroverd en bewaakt die om te ZIEN.
Heel vreemd, zo'n gebeurtenis.
En dan volgt er een groep andere mensen, die zich gaan tonen. Die zich klaarmaakten om gezien te worden.
Dat vraagt wat van een mens. Dat is een proces in vertrouwen.
De angst jaagt ook die mensen de gordijnen in (die er niet zijn, het zijn lange repen dansvloer die omhoog getrokken werden zoals de poten in een theater).
Op dat moment kan er magie ontstaan, de magie van overvloed.
Dans vanuit overvloed, er is geen kijktekort, geen zichttekort. Deze dansers banen zich overal een weg door, tot bij elke mens in de ruimte. Naar die mensen die nog in de Help! modus zitten van daarnet, toen ze het net niet of net wel gemist hebben, de dancebattle.
De wetmatigheid van schaarste is gelukkig verbonden met die van de overvloed.
Je kan schaarste omkeren. En dat vraagt enkel een tikje magie.
Want zodra al die mensen de ruimte vertrouwen, geven ze ruimte om te dansen.
Dan komen er tussen al die mensen weer zichtlijnen. Lijnen die het geheel openbreken, waar de dans stroomt, waar rustig kan gekeken worden.
Kijken zonder inbreken.
Kijken zonder "Help!".
Kijken met iets helemaal anders, iets van nieuwsgierigheid. Da's ook een nood.
En die nood is gezond, houdt je op de been.
Gisteren waren mijn dansers de lichtwerkers van dienst, de zichtwerkers van dienst. Ze dansten.
Ze hadden vertrouwen in VEEL. Ze dansen "Kijk maar". Ze dansten "Je mag kijken". Ze dansten "Geniet".
En het publiek gaf gaandeweg weer ruimte.
Ademde weer vol overvloed.
RSS Feed