We leven in een tijd vol twisten. Ik bedoel een twist, zoals bij de koffiekoeken.
Maar ik besef dat ik mezelf verspreek, we leven niet enkel in een tijd van zoete broodjes.
Al zijn we met veel, waarom is het dan niet lekker warm? Dicht bij elkaar.
Dicht bij elkaar met veel wordt nu gevaarlijk, een magneet voor woede.
Het andere bestaat evengoed.
Zondag was zo'n dag, met vijftien mensen bij elkaar, voor de dans. Het werd een dag om in te kaderen, zei An op het einde.
De zintuiglijkheid van de dans spreekt aan. De butohhdans, dans van de donkerte is als een haiku, zintuiglijk.
Een dansvorm uit het Japan nà de tweede wereldoorlog. Alsjeblieft.
En net daarin ruimte ervaren.
We bekeken de dans vanuit een aantal gezichtspunten, met overigens drie prachtige uitzichten over de Muizense velden vanuit de zolder in de Baarbeekhoeve. Zondag was gehuld in mist.

Als niemand je ziet, besta je dan nog?
Bekeken worden is vaak zo akelig, alsof je buiten het gebeuren staat en er niet bij hoort.
We draaiden het om.
De kijker als steun, bevestiger, omhelzer. Eerst letterlijk, daarna met de ogen, de kijker als getuige.
De ogen als steun.
Wat je raakt doet je bestaan.

Drie keer danste De Danserij bij de tekencursus in Zot geweld. 
Hoe doe je dat? Tekenen naar bewegend model?
Hoe lees je een lichaam?
Waar heb je houvast?
​