Eva's zijn speciale madammen. Straffe madammen. Madammen waar ik bij op adem kom. Ik geef hen mijn passie voor dans mee en zij geven zichzelf gaandeweg meer en meer. De Zwarte Madam is niet alleen een biobier met liefde gebrouwen in Aartselaar, het werd Ons verhaal. Vorige week toonden veertien Madammen hun magie, hun mysterie, hun dans. En we klonken erop, met een Zwarte Madammen pint. Ja, het is écht straf bier. 

Ik rijd nu per fiets tot ginder, wat een verademing ook. Als ik stilsta voor de brug aan het Zennegat dan steekt niemand me voor of geeft nerveus extra gas. We babbelen over waar we naartoe gaan, en dat de madammen met hun elektrische fiets sneller zijn dan meneer op zijn koersfiets. Ok, wie gaat er dan eerst vertrekken? Ah, jij, dan kan ik in uw wiel rijden. Zegt de meneer. Pas voorbij Rumst, op weg naar Reet, de berg op, kan ik hem inhalen en kan hij volgen. Merci roept hij nog, het was plezant. 
En voor de Eva's voor wie dit proces van creëren nieuw was, dit werk met lijf en ziel, was het ook zichzelf terugvinden. "Ik vond mezelf terug, ik denk dat ik die vrouw al sinds mijn kindertijd kwijt was gespeeld." onthult er één. Een zucht door de groep, omdat we blij zijn dat er iemand thuis is. 
En ik blij dat ik weer de fiets op kan, naar huis. Naar tuin, naar kat, naar man, naar dochter en zonen.

De Zwarte Madam zien. 

'De wind, die eigenlijk alleen zo nu en dan maar eens komt neergestreken,voortdurend komende van en onderweg naar elders, maar nooit constant op één plaats bezig, draagt vlaagsgewijs nu eens verkwikkende, dan weer onverkwikkende geuren aan, en soms een wolk vlinders of libellen, maar ook soms een zwerm zwarte vogels, -en is hij weer voorbij, dan blijft nog geruime tijd alles in de tuin, wat maar bewegen kan en door hem is aangeraakt, in beweging.'
                                                                                                                                             Uit:Bezonken rood van Jeroen Brouwers.

We leven in een tijd vol twisten. Ik bedoel een twist, zoals bij de koffiekoeken.
Maar ik besef dat ik mezelf verspreek, we leven niet enkel in een tijd van zoete broodjes.
Al zijn we met veel, waarom is het dan niet lekker warm? Dicht bij elkaar.
Dicht bij elkaar met veel wordt nu gevaarlijk, een magneet voor woede.
Het andere bestaat evengoed.
Zondag was zo'n dag, met vijftien mensen bij elkaar, voor de dans. Het werd een dag om in te kaderen, zei An op het einde.
De zintuiglijkheid van de dans spreekt aan. De butohhdans, dans van de donkerte is als een haiku, zintuiglijk.
Een dansvorm uit het Japan nà de tweede wereldoorlog. Alsjeblieft.
En net daarin ruimte ervaren.
We bekeken de dans vanuit een aantal gezichtspunten, met overigens drie prachtige uitzichten over de Muizense velden vanuit de zolder in de Baarbeekhoeve. Zondag was gehuld in mist.

Als niemand je ziet, besta je dan nog?
Bekeken worden is vaak zo akelig, alsof je buiten het gebeuren staat en er niet bij hoort.
We draaiden het om.
De kijker als steun, bevestiger, omhelzer. Eerst letterlijk, daarna met de ogen, de kijker als getuige.
De ogen als steun.
Wat je raakt doet je bestaan.